Αρωματικό φυτό της οικογένειας των Χειλανθών (Labiatae), φύεται
στην μεσόγειο και σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, άφθονα. Πρόκειται για
πολυετή θάμνο με ύψος μέχρι 40 εκατοστά που αγαπάει τον ήλιο και τα
καλά στραγγιζόμενα, αμμώδη εδάφη. Το θυμάρι έχει μοβ άνθη, που
προσελκύουν τις μέλισσες και αυτές στη συνέχεια παράγουν το
φημισμένο για την ποιότητά του θυμαρίσιο μέλι. Υπάρχουν περίπου 200
είδη του γένους Thymus και πολλά υβρίδια, αλλά αυτά που
χρησιμοποιούνται περισσότερο στη μαγειρική είναι το είδος Thymus
Vulgaris, το κοινό θυμάρι και το είδος Thymus Citriodorus ή
Λεμονοθύμαρο που αναδύει έντονο άρωμα λεμονιού.Εκτός από το ίδιο το
βότανο, πολύ σημαντικό είναι και το αιθέριο έλαιό του, η θυμόλη,
που χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική, αρωματοποιία και βιομηχανία
τροφίμων.Προέλευση: Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία,
Πολωνία, Ισλανδία, Ρωσία, Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία και ΗΠΑ.
Το θυμάρι χρησιμοποίησαν πρώτοι οι Σουμέριοι πριν από 5500
χρόνια, οι αρχαιοι ως αντισηπτικό και απολυμαντικό και
αντι-μηκυτισιακό. Οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν σύμβολο θάρρους
και έκαιγαν θυμάρι ως θυμίαμα στους ναούς τους. Ο Διοσκουρίδης
καταγράφει τις θεραπευτικές ιδιότητες του θυμαριού. Στη Ρώμη το
χρησιμοποιούσαν για να δώσουν ιδιαίτερη γεύση στο τυρί και στα
αλκοολούχα ποτά. Το έδιναν στους μελαγχολικούς και ντροπαλούς
ανθρώπους για να τους φτιάξει τη διάθεση. Το έριχναν στο μπάνιο
τους πριν πάνε στη μάχη για να γίνουν γενναίοι. Λέγεται ότι το
2οαι. μ.Χ., ο γιατρός Γαληνός, ο οποίος ανακάλυψε το
θύμο αδένα, επέλεξε αυτό το όνομα διότι του θύμιζε το θυμάρι.
Πίστευε ότι από το συγκεκριμένο αδένα πηγάζει η ανδρεία και το
θάρρος και γι’ αυτό το λόγο τον ονόμασε έτσι. Η αντίληψη ότι
χαρίζει γενναιότητα στους ανθρώπους συνεχίστηκε και το Μεσαίωνα. Οι
γυναίκες κεντούσαν πάνω στα μαντήλια των ιπποτών που πήγαιναν στη
μάχη ένα κλωνάρι θυμάρι έχοντας την πεποίθηση ότι κατά αυτό τον
τρόπο τους έδιναν ανδρεία και θάρρος. Το 18οαι., ο
Γερμανός επιστήμονας Caspar Neumann, απομόνωσε το αιθέριο έλαιο του
θυμαριού, τη θυμόλη, που έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Αργότερα,
κατά το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η θυμόλη χρησιμοποιούνταν σαν
αντισηπτικό για τα τραύματα των στρατιωτών.
Το κατεξοχήν αυτό Μεσογειακο βότανο, χρησιμοποιείται σε πολλές
εθνικές κουζίνες, αλλά ξεχωρίζει στη Γαλλική όπου σε συνδυασμό με
τη μαντζουράνα, το μαϊντανό και τη δάφνη είναι συστατικό στο μείγμα
βοτάνων Bouquet Garni. Στη Μέση Ανατολή, το θυμάρι, στα Αραβικά
ζάαταρ, έχει χαρίσει το όνομά του στο ομώνυμο μίγμα μπαχαρικών και
βοτάνων που αποτελείται από θυμάρι, σουμάκ και σουσάμι.Το ιδιαίτερο
άρωμα του δένει με τα κρεατικά και το κυνήγι που μαγειρεύονται με
σάλτσα και ντομάτα, καθώς και με τα ψητά κρέατα. Πασπαλίστε λίγο
θυμάρι στο κατσικάκι φούρνου με πατάτες και στα μανιτάρια φούρνου,
σαλιγκάρια στιφάδο, πιλάφι. Αρωματίστε κρέμες, λουκουμάδες διπλές,
σιροπιαστά, γλυκά με θυμαρίσιο μέλι που κλείνει μέσα του τα αρώματα
της χώρας μας και θα εκπλαγείτε ευχάριστα με το γευστικό
αποτέλεσμα! Το θυμάρι αναδεικνύει ακόμα μοναδικά τη γεύση του
ελαιόλαδου συνοδεύοντας το στη σαλάτα, τη γεύση του ελιόψωμου, της
ψητής φέτας και τυρόπιτας.Συνδυάζεται άρτια με βασιλικό, δάφνη,
σκόρδο, μαντζουράνα, μέντα, ρίγανη, δεντρολίβανο, φασκόμηλο, και
εστραγκόν.