Στήν κρήτη τα σαλιγκάρια θεωρείται
εξαιρετικό γεύμα.
Τα σαλιγκάρια είναι μια από τις παλαιότερες και πιο
θρεπτικές ελληνικές τροφές. Στην Κρήτη, όπου μαζεύονται αρκετές
ποικιλίες σε διάφορες περιόδους μέσα στο έτος, συνοδεύουν αμέτρητα
φαγητά κατσαρόλας, ως προσθήκη σε μαγειρευτά με λαχανικά με βάση
την ντομάτα και το κρεμμύδι, σε αγκινάρες και σε κουκιά, με χόρτα,
κολοκύθια, ακόμα και τραχανά ή ξινόχοντρο όπως λέγεται στην
Κρήτη.
Οι Κρητικοί τυλίγουν ντολμάδες γεμιστούς με σαλιγκάρια, επίσης
μαγειρεύουν και μουσακά με σαλιγκάρια. Τα φτιάχνουν
στιφάδο, με ολόκληρα κρεμμυδάκια και λίγο
γλυκόξινη σάλτσα ντομάτας και στο τηγάνι με σκόρδο και
δεντρολίβανο, τα λεγόμενα μπουμπουριστά, μάλλον
από τον ήχο που κάνουν τα ζωντανά σαλιγκάρια όταν μπαίνουν στο
καυτό τηγάνι.
Τρεις βασικές ποικιλίες συλλέγονται στο νησί:
τα μικρά άσπρα σαλιγκάρια που μαζεύονται το
καλοκαίρι, όταν μια μεμβράνη σαν χαρτί σφραγίζει το άνοιγμά τους.
Τα παχιά σαλιγκάρια, που είναι καφετιά και μεγάλα
και μαζεύονται από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούνιο, όταν είναι από
τη φύση τους παχουλά, και μετά την καλοκαιρινή τους νάρκη, όταν
είναι πολύ λεπτά έπειτα από μακρύ ύπνο χωρίς τροφή
και πρέπει να παχύνουν και να καθαριστούν, συνήθως με διατροφή με
πλιγούρι, για 10 ημέρες. Τα παχουλά αυτά σαλιγκάρια είναι τα
αγαπημένα των Κρητικών για την κατσαρόλα.
Όλο και περισσότερο εκτιμάται η γαστρονομική αλλά και η θρεπτική
του αξία, αφού συγκεντρώνει υψηλή περιεκτικότητα σε ανόργανα
θρεπτικά στοιχεία, απαραίτητα αμινοξέα και ευεργετικά λιπαρά
οξέα, καθώς έχουν και χαμηλή περιεκτικότητα σε θερμίδες. Οι
τελευταίες έρευνες αναδεικνύουν το κρέας των σαλιγκαριών ως έναν
από τους θετικούς διατροφικούς παράγοντες της μεσογειακής
δίαιτας.
Είναι καλή πηγή φωσφόρου, μαγνησίου, καλίου, νατρίου, σεληνίου,
αμινοξέων, βιταμινών και ασβεστίου, ειδικά σε περιόδους νηστείας.
Παρέχουν στον οργανισμό τα Ω3 λιπαρά οξέα, τα οποία θεωρούνται
απαραίτητα, καθώς ο άνθρωπος δε μπορεί να τα συνθέσει και γι’ αυτό
πρέπει να τα λάβει με τη διατροφή του. Σε πολλές περιπτώσεις τα
σαλιγκάρια έχουν χρησιμοποιηθεί στη φαρμακευτική επιστήμη για την
παρασκευή θεραπευτικών προϊόντων και καλλυντικών. Στην αρχαιότητα
θεωρούνταν ωφέλιμα για τους πόνους του στομάχου, τις αιμορραγίες,
την υδρωπικία και την κήλη. Κατά το μεσαίωνα τα χρησιμοποιούσαν για
την αντιμετώπιση ασθενειών όπως στοματικές διαταραχές, βρογχίτιδα,
φυματίωση, πληγές, σκορβούτο
