Η ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΗΣ ΙΚΑΡΙΑΣ

ΙΚΑΡΙΑ : ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΑΠΟ ΧΟΡΟΥΣ & ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ

Την Ικαρία χαρακτηρίζει άγρια ομορφιά.Πυκνή
βλάστηση, ψηλά βουνά, χαράδρες, πανέμορφες εκκλησίες με περίτεχνα
καμπαναριά. Με τους γελαστούς ιδιότυπους κατοίκους που παραδίδουν
μαθήματα μακροζωΐας και κάνουν τη νησί ιδιαίτερο, φιλόξενο και
αγαπητό.

Τα τοπικά προϊόντα της βασίζονται κυρίως στην
κτηνοτροφία την γεωργία και την αλιεια.  Τα περισσότερα
προιοντα μένουν στο νησί., ενώ κάποιες μικρές ποσότητες
διοχετεύονται σε περιοχές της Ελλάδας.

Σε όλα τα μέρη της Ικαρίας θα βρείτε κρέας
κατσικίσιο, χοιρινό, βοδινό και κοτόπουλα.

Το πιο αγαπητό κρέας είναι των Ράσκων.
Αγριοκάτσικα που ζουν στο νησί, λευκού ή μαύρου χρώματος, μετρίου
ύψους, νοστιμότατο κρέας με λίγο λίπος. Κατσίκια, ελευθέρας βοσκής,
που όμως χωρίζονται σε κοπάδια με έναν αρχηγό το κάθε κοπάδι. Τα
Ράσκα ανήκουν σε κάθε ορεινή περιοχή. Προορίζονται για τοπική
κατανάλωση (οικιακή – πανηγύρια), ενώ ελάχιστες ποσότητες εξάγονται
στην Αθήνα. Ο αριθμός των ζώων υπολογίζεται στις 2500 στο νησί.
Αρκετές φορές τα συναντάμε να διασχίζουν ελεύθερα τους κεντρικούς
δρόμους, γεγονός που προκαλεί σημείο έριδος, μεταξύ των κατοίκων.
Το κρέας τους καταναλώνεται βραστό ή ψητό.

Τυρί από ντόπιο κατσικίσιο γάλα, την
Καθούρα παραδοσιακό γνωστό από τον
17οαι., ωριμάζει σε άλμη με λευκό χρώμα, συνεκτική μάζα,
ιδιαίτερα ευχάριστη ελαφρά πικάντικη γεύση, που δυναμώνει με τον
χρόνο ωρίμανσής της, που είναι τουλάχιστον τρεις μήνες. Το πιο
χαρακτηριστικό τυρί της Ικαρίας δεν παρασκευάζεται σε καμιά άλλη
περιοχή της Ελλάδας, είναι δημοφιλές στους ντόπιους και το
αποκαλούν Καθουρίτσα.

Μεγάλη παραγωγή κηπευτικών (ντομάτες, λάχανα,
αγγούρια, φασόλια, κουκιά, πιπεριές κ.ά.) καλύπτουν το μεγαλύτερο
μέρος της αγοράς του νησιού, καθώς και τα φρούτα εποχής: ροδάκινα,
σύκα, μήλα, καρπούζια, πεπόνια, σταφύλια.

Επιτραπέζια καΐσα Ικαρίας,
είναι τύπος βερίκοκου στο οποίο τρώγεται και ο πυρήνας του «και
κουκούτσι αμύγδαλο»
, όπως λέγεται στην Ικαρία. Κατάγεται από
την Αρμενία και η καλλιέργειά του αρχίζει τον 19οαι.
Έχει ύψος 3 μέτρα και οι καρποί του γίνονται την Άνοιξη. Η παραγωγή
του το 1940 έφθασε στους 500 τόνους και εμπορευόταν στην Αθήνα.
Σήμερα έχει υποδεκαπλασιαστεί και καταναλώνεται σαν φρούτο ή γλυκό
μόνο στην Ικαρία.

Το σταφύλι Φωκιανός, δίνει
κόκκινο κρασί, ονομαστό «Πράμνειος
Οίνος»
,
μαύρο και βαρύ από άποψη αλκοολικών βαθμών,
γνωστό από την εποχή του Ομήρου 850 π.Χ., άρρηκτα συνδεδεμένο με
τους μύθους και την λατρεία του Διόνυσου.

Την μαγική δύναμη του κρασιού γεύονταν οι ήρωες
της Ιλιάδας, όταν ετοιμάζονταν για μάχες, πίνοντας την Κυκεώνα
«Πράμνειο Οίνο», με χλωρό τυρί, αλεύρι και κριθάρι.

Τα κείμενα αρχαίων και νεότερων αναφέρονται στα
χαρακτηριστικά του κρασιού της Ικαρίας με τις ίδιες λέξεις.

Το πρώτο επίσημο κρατικό χαρακτηριστικό που
καταγράφει ωστόσο μία ιδιαιτερότητα του Ικαριακού αμπελώνα, είναι η
από 7/3/1970 απόφαση του Υπουργείου Γεωργίας, για την επιτρεπόμενη
καλλιέργεια του Φωκιανού στην Ικαρία.

Τον Ιούνιο του 2006 δόθηκε από την πολιτεία ο
χαρακτηρισμός γεωγραφικής ένδειξης «τοπικός οίνος».

Το Καρυώτικο κρασί προϊόν μιας πανάρχαιας
συνταγής που φυλάχτηκε και διασώθηκε σε πιθάρια χωμένα στη γη, έχει
επίσημα πια την ταυτότητα της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του.

Υπάρχουν δυο εκδοχές για την ονομασία του
Πράνειος. Η πρώτη ότι προέρχεται από το ό,τι «πραΰνει» το
μένος και η άλλη από την πράμνη  -όρος της Ικαρίας- όπου
καλλιεργούνται τα αμπέλια. Και οι δύο αυτές εκδοχές ανάγονται στην
αρχαιότητα.

Ο «Πράμνειος οίνος», είναι εξαιρετικό
είδος κρασιού, που είχε από την αρχαιότητα ξεχωριστή θέση στις
ελληνικές πόλεις της εποχής.

Οι γεωργοί της Ικαρίας με συστηματικές και
εξειδικευμένες μεθόδους καλλιέργειας με συστηματικές και
εξειδικευμένες μεθόδους καλλιέργειας, αξιοποιούν με τον καλύτερο
τρόπο τα γνωστά αμπέλια του νησιού, παράγοντας και προωθώντας ένα
επώνυμο παραδοσιακό προϊόν.

Άφθονο το φρέσκο ψάρι σταθερή πηγή
διατροφής.

Τα ψάρια ψήνονται συνήθως, η καπνιστή ρέγγα και
ο γαύρος φιλέτο στην σχάρα με κρεμμύδια, πιπεριά και ντομάτα.

Στα παραδοσιακά προϊόντα του νησιού ονομαστό από
πολύ παλιά, είναι το μέλι Ικαρίας και τα άφθονα καρύδια, που
βρίσκουν τις κατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες για να
ευδοκιμήσουν.

Τα γλυκά κουταλιού έχουν ξεχωριστή θέση στις
εγχώριες και ξένες αγορές. Με πιο γνωστό το
τριαντάφυλλο
της Ικαρίας με την ιδιαίτερη γεύση και την
οσμή του τριαντάφυλλου. Η βιοτεχνική παραγωγή του γλυκού ξεκινά το
1950 στον Άγιο Κηρύκο.

ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ
ΙΚΑΡΙΑΣ

Ο επισκέπτης μπορεί να γευτεί παραδοσιακά
εδέσματα στις ταβέρνες και τα εστιατόρια του νησιού.

Το πιο διαδεδομένο φαγητό το
«σούφικο», όπου τα γεννήματα του
Ικαριώτικου περιβολιού, συνυπάρχουν σε διάφορες εκδοχές μελιτζάνες
κολοκύθια, κρεμμύδια, πατάτες, ντομάτες και το πιάτο αυτό έχει την
ιστορία του. Με την τοπική παράδοση να αναφέρεται χρόνια πίσω. Για
μία νοικοκυρά που δεν είχε προλάβει να μαγειρέψει στον άνδρα της, ο
οποίος θα γύριζε σε λίγο από τα χωράφια, κουρασμένος και
πεινασμένος.

Έτσι, κατέβηκε στο περβόλι, έκοψε ό,τι βρήκε
γρήγορα-γρήγορα και τα έβαλε όλα μέσα στο τηγάνι. Αφού ψήθηκε το
φαγητό έβαλε να δοκιμάσει και καθώς έτρωγε έλεγε «σου’ φήκω,
δεν σουφήκω σουφινιό πιάτο»
, με αρώματα και γεύσεις του
νησιού.

Τα ίδια υλικά γεμίζονται με ρύζι και διάφορα
μυρωδικά. Είναι τα περίφημα γεμιστά τους, που θεωρούνται σπεσιαλιτέ
του νησιού κολοκυθοκεφτέδες και ρεβυθοκεφτέδες, φημισμένες τοπικές
λιχουδιές μαζί με τις τοπικές πίτες

Ένα ακόμα δυνατό σημείο της Ικαρίας,
είναι τα παραδοσιακά πανηγύρια της.
Καλοκαιρινή έκσταση η
εμπειρία ενός πανηγυριού. Ανοίγει την όρεξη για συμμετοχή στο
αμέσως επόμενο και έχει πολλά μα πάρα πολλά. Με σπουδαίο παράγοντα
για την επιτυχία του, να υπάρχει κέφι, να ακουστεί, να έχει καλή
φήμη. Όλοι βοηθούν για την επιτυχία του δικού τους πανηγυριού. Οι
ξενιτεμένοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρίσκονται στο χωριό τους
τις μέρες αυτές, βοηθώντας χρηματικά και με προσωπική δουλειά. Οι
ντόπιοι το οργανώνουν και προσφέρουν ότι έχουν πρόθεση (ό,τι έχουν
τάξει), οι επισκέπτες πληρώνουν.

Ακόμα και οι Άγιοι συμμετέχουν, δεχόμενοι
ευχαρίστως, να αλλάξουν τις γιορτές τους, για να συμπίπτουν όλες
μαζί τους καλοκαιρινούς μήνες που έρχεται κόσμος πολύς στο
νησί.

Όλα αυτά γίνονται και για κάποιο άλλο λόγο,
εκτός από τη δοξασία του Αγίου και την διασκέδαση, να μαζευτούν
χρήματα για κοινωφελή έργα, που έχει ανάγκη το κάθε χωριό.

Τα πανηγύρια ξεκινούν το μεσημέρι και τελειώνουν
συνήθως την άλλη μέρα, με αρκετό φαγητό στη λαδόκολλα ή βραστό,
σαλάτες, ζυμωτό ψωμί.

Στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας άφθονος ο
«Πράμνειος Οίνος» ρέει από το σιφούνι, οι νότες χορεύουν.
Όταν χτυπάει στο τραπέζι το ποτήρι λίγο πριν από το «στην υγειά
μας»
, ο χορός ξεκινά και ο Ικαριώτικος καλά
κρατεί.

Επισκέπτες και ντόπιοι, νέοι, γέροι όλοι
μία αγκαλιά πίνουν, τραγουδούν, χορεύουν.
Ως πότε; Κανείς
δεν ξέρει!!!

Διαβάστε ακόμα!

Top